کاهش کمک های مالی کشورهای ثروتمند به بانک جهانی

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از اکونومیست، کشورهای فقیر وجه اشتراک زیادی ندارند. نیمی از جمعیت نیجر ، کشوری آفریقایی محصور در خشکی که در محاصره کودتاهای نظامی متوالی است، در فقر شدید زندگی می کنند. از هر 10 نفر 8 نفر به برق دسترسی ندارند و تولید ناخالص داخلی برای هر نفر فقط 620 دلار است. در مقابل، هر بنگلادشی چهار برابر ثروتمندتر است و از هر 18 نفر فقط یک نفر در میان فقیرترین مردم جهان است. سیاست گذاران کشور نیازی به نگرانی های زیربنایی مانند تأمین برق ندارند. آن ها می خواهند سرمایه خارجی را برای ساخت انرژی های تجدید پذیر جذب کنند تا وابستگی به زغال سنگ را کاهش دهند.

وظیفه بانک جهانی این است که به همه 78 کشور فقیر جهان، که هم براساس سرانه درآمد و هم پایداری بار بدهی آن ها تعریف می شود، از طریق یک صندوق واحد به نام انجمن توسعه بین المللی یا IDA وام دهد، صندوقی که کمک های سخاوتمندانه را پرداخت می کند.

این صندوق در سال مالی گذشته، 28 میلیارد دلار کمک بلاعوض و وام اختصاص داد که بیش از یک سوم کل منابع مالی بانک جهانی بود و به اندازه ای بود که آن را به یکی از بزرگ ترین وام دهندگان به کشورهای کم درآمد و متوسط تبدیل کرد. بااین حال، پاسخگویی به نیازهای چنین طیف متنوعی از کشورها در سال دشوارتر می شود، زیرا کشورهای ثروتمند هرسال کمتر از سال پیش به این صندوق کمک مالی می کنند، همان طور که در نشست 6 دسامبر بانک جهانی در سئول مشخص شد.

IDA وام های بازپرداخت شده را بازیافت می کند، اما ازآنجایی که شرایط آن بسیار سخاوتمندانه است، هر سه سال یک بار نیاز به شارژ منبع مالی دارد. در کره جنوبی، آجی بانگا ، رئیس بانک جهانی، 100 میلیارد دلار بودجه اعلام کرد که نسبت به دفعه قبل 93 میلیارد دلار افزایش یافته است. اگرچه او این مبلغ را به عنوان بالاترین مبلغ ممکن مورد تحسین قرارداد، اما یک نکته مهم در این میان قابل توجه بود. مقدار کمی از افزایش منبع مالی صندوق از کمک های اهدایی کشورهای ثروتمند حاصل شد که تقریباً 24 میلیارد دلار بود. درواقع، با توجه به تورم و تبدیل به دلار، کشورهای ثروتمند کمترین سهم خود را در قرن جاری پرداخت کرده اند.

این امر پیامدهایی برای فقرای جهان خواهد داشت. مقامات بانک جهانی امیدوارند که رشد اقتصادی در سراسر جهان درحال توسعه افزایش یابد، به این معنی که کشورها به قدری مرفه شوند که دیگر واجد شرایط حمایت نباشند. با رشد کند و نرخ بهره نسبتاً بالا، این امید ممکن است ناامید شود.

گزینه بعدی جبران تفاوت با استقراض از بازار است. مقامات بانک جهانی اکنون باید درازای هر دلار اهداشده، 3٫22 دلار پرداخت کنند، یعنی بالاتر از 2٫96 دلاری که سه سال پیش بر سر آن توافق شده بود. مهندسی مالی، مانند تبدیل برخی وام ها به نرخ های بهره شناور و ارائه خدمات پوشش ریسک، که ارزان تر از ارائه وام با نرخ ثابت است، اندکی در هزینه صرفه جویی می کند. سایر اقدامات هزینه اضافی وام گرفتن را مستقیماً به فقیرترین کشورها منتقل می کند.

در حال حاضر، فقیرترین کشورها عمدتاً به جای وام، کمک های بلاعوض دریافت می کنند. در طول دهه گذشته، ارزش این کمک ها سه برابر شده است. در طی سه سال آینده، ارزش آن ها احتمالاً به صورت واقعی کاهش می یابد. در همین حال، حداکثر کمکی که هر کشوری می تواند دریافت کند از 1 میلیارد دلار به 650 میلیون دلار کاهش می یابد. پس از دشواری جمع آوری کمک مالی در کره جنوبی، احتمال ایجاد اصلاحات محتاطانه بیشتری به وجود آمده است. برخی از کشورها با انتخاب ناخوشایندی روبرو خواهند شد: دریافت پول کمتر یا تبدیل کمک های بلاعوض به وام.

بهای مدیریت اقلیمی

بانک جهانی این اقدامات را پرداخت بهایی درازای آزاد کردن وام برای کشورهای دیگر می داند که اخیراً بسیاری از آن ها در روزهای بسیار دشواری قرارگرفته اند. برخی از وام گیرندگان ثروتمند IDA هم برای مقابله با تغییرات آب و هوایی پول نقد می خواهند. صفحه های خورشیدی و توربین های بادی دلایلی شایسته برای استقراض هستند و کشورهای ثروتمند ترجیح می دهند به جای کمک های سنتی به طوری فزاینده ای برای تأمین مالی مدیریت اقلیمی پول دریافت کنند. اما این روند می تواند به فقیرترین کشورها آسیب برساند. بودجه IDA از لحاظ تاریخی باعث رشد اقتصادی قابل توجهی شده است و به دولت ها اجازه می دهد بدون ریسک کردن بحران های مالی سرمایه گذاری کنند. اما دریافت منابع مالی این صندوق به بهانه مدیریت اقلیمی از سوی کشورهای ثروتمند ممکن است شکلی نادر از توسعه ای موفق را تضعیف کند.

در سال 2016، استفان کنک ، که در آن زمان در بانک جهانی فعالیت داشت به همراه همکارانش محاسبه کردند که یک واحد درصد از پرداختی اضافی صندوق IDA نسبت به درآمد یک کشور، 0٫35 درصد رشد اقتصادی اضافی برای هر نفر در سال ایجاد می کند. چنین اقداماتی مؤثرترین راه برای مبارزه با فقر شدید است، زیرا به دولت های دارای کمبود نقدینگی اجازه می دهد بدون افزایش خطر بحران های مالی سرمایه گذاری کنند. تحقیقات چارلز کنی از اندیشکده مرکز توسعه جهانی، نشان می دهد که پول نقد IDA به ویژه برای فقیرترین کشورها بسیار مفید است. حتی کشورهایی که از تغییر رویکرد صندوق سود خواهند برد، احتمالاً با دریافت وام هایی که به جای فراوان تر بودن مقرون به صرفه تر هستند، خدمات بهتری دریافت خواهند کرد.

علاوه بر این، فقیرترین کشورهای جهان هنگامی که به پول نیاز دارند، جای دیگری برای دریافت کمک ندارند. بسیاری از آن ها در حال حاضر تحت فشار نرخ های بهره بالاتر در تقلا هستند، یا به دلیل پتانسیل نکول خود از بازارهای بین المللی رانده شده اند ، مشکلی که وام گیرندگان ثروتمند IDA با آن مواجه نیستند. به این ترتیب، تغییرات رویکرد بانک جهانی در کمک به کشورهای فقیر ممکن است ممکن است صرفاً به فقیرترین کشورهای جهان آسیب وارد کند. درحالی که وام گیرندگان ثروتمند IDA بر روی مقابله با تغییرات آب و هوایی با پروژه هایی مانند انرژی های تجدید پذیر تمرکز می کنند، این تغییر مسیر وجوه ممکن است موارد ضروری مانند بیمارستان ها و مدارس را برای کشورهایی مانند نیجر غیرقابل تأمین کند.